ألا یا أیُّها السّاقی ! ز می پر ساز جامم را
- ألا یا أیُّها السّاقی ! ز می پر ساز جامم را
- که از جانم فرو ریزد هوای ننگ و نامم[1]را
- از آن می ریز در جامم که جانم را فنا سازد
- برون سازد ز هستی هسته ی نیرنگ و دامم را
- از آن می ده جانم را، ز قید خود رها سازد
- به خود گیرم زمامم را، فرو ریزد مقامم را
- از آن می ده که در خلوتگه رندان بی حرمت[2]
- به هم کوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را
- نبودی در حریمِ قدسِ گلرویان میخانه
- که از هر روزنی آیم، گلی گیرد لجامم را
- روم در جرگه ی پیران از خود بی خبر، شاید
- برون سازند از جانم به می افکار خامم را
- تو ای پیک سبکباران دریای عدم! از من
- به دریادارِ آن وادی رسان مدح و سلامم را
- به ساغر ختم کردم این عدم اندر عدم نامه
- به پیر صومعه برگو: ببین حُسن ختامم را!